Dubska Division (2oo8 Off Side oo1)     Dopóki wierzyłem w autentyczność Desideraty, wiele jej twierdzeń traktowałem jako postulaty pozytywnej filozofii, zbieżnej z przesłaniem Rastafari. Gdy okazała się apokryfem, nie do końca straciłem zaufanie do niektórych jej principiów, niemniej na wiele też spojrzałem inaczej. Nie to, że jako młodsze straciły na aktualności, co raczej stały się wyrazem ducha czasu i zyskując na autentyczności nabrały znamion bardziej uniwersalnych.

    W dawnych czasach, gdy świat nie był podobny do tego świata, który nas dzisiaj otacza, muzyka rege stanowiła obcą i odległą egzotykę i była nazywana karaibskim folklorem. Nie było jej w radiu ani w telewizji i tylko nieliczni mieli w swej dyspozycji płyty. Nierzadko były to siedmiocalowe single, zawierające na jednej stronie piosenkę, na odwrocie zaś to samo nagranie, tyle, że bez ścieżki wokalu.

Nie wiem ile już napisano o rastafarianizmie, bo nigdy nie zagłębiałem się w ten temat od strony teoretycznej. Miałem szczęście jednak. Całkiem niedawno dostałem bowiem interesujący podarek. Z pozoru niepozorne pudełko niczym wydawnictwa dvd mają. Otwieram a tutaj płytka audio pt. ELEACTRA z załączoną publikacją o tytule „Ruch Rastafari” autorstwa Sławomira Gołaszewskiego.

Ostatni dzień lutego to niezwykła i specjalna data w kalendarzach. Szczególnie ta, co się zdarza raz na cztery lata. W minionym sezonie pod tą datą figuruje otwarcie wystawy fotografii Michała Wasążnika Generacja 80, wydanie nagrań pierwszego składu zespołu Siekiera Na Wszystkich Frontach Świata na kompakcie i na winylu [płycie towarzyszy booklet szczegółowo opisujący historię formacji] oraz premiera albumu 52um [Szum].

Narkotyki towarzyszyły ludzkiej twórczości od zawsze, jednak dopiero od połowy dziewiętnastego wieku osobliwa symbioza artystów i środków odurzających zaczęła być tematyzowana – powstają wtedy  dzieła w rodzaju Poematu Haszyszu Baudelaira (zob. internetowe wydanie Spliffa ), czy Pamiętnika zjadacza opium DeQuincey’a. 

Marsz Wyzwolenia Konopi po raz 6, chyba… bo jak rozmawiam z naszymi aktywistami, to nikt tego dokładnie nie wie. Ludzie przychodzą i odchodzą, a idea dalej trwa. Bo idee to mają to do siebie, że jak są słuszne i prawdziwe, to są ponadczasowe, niezależnie od ludzi.

Poczucie humoru różni narody. Amerykanie śmieją się z tego, co zaskakujące, Anglicy z tego, co dziwne. Niemców do śmiechu doprowadzają rzeczy rubaszne, Francuzów głupie, a Polaków – straszne. A dowcipy Monty Pythona już od kilkudziesięciu lat znajdują miłośników we wszystkich krajach.

Najpierw były spontaniczne nagrywki tylko dla siebie i doskonalenie umiejętności rymotwórczych. Szybki rozwój „choroby” dwóch osobników o ksywach Ptr i Karaś, połączony z lekceważącym podejściem do owej przypadłości przyczynił się do zainfekowania niezidentyfikowanym wirusem kolejnych dwóch osobników: A2d+M [producent bitów] i Maciasa (DJ bez ksywy). Tak się narodził skład o nazwie Funkcjonalne Rozdwojenie Jazzni.

W moich snach spotykają się różne osoby. Ci, których dawno tu nie ma dołączają do tych, o których nic nie wiem. I wiodą dialogi, z których po przebudzeniu nie pozostaje w pamięci nic, poza wrażeniem uczestnictwa w jakiejś niezwykłej sesji, której efekty, nim doszły do głosu, przeobraziły się w legendę i anegdotę; powtarzaną w kręgu wtajemniczonych w arkana wiedzy i wiary.

Nietrudno być prorokiem we własnym testimonium, a jeszcze łatwiej, gdy jest ono ograniczone odpowiednio wysokim poziomem ogólności. Usuńcie złego spośród was samych – głosi Apostoł – a Jah osądzi tych na zewnątrz [1 Kor. 5.13]. Ewangeliczna zasada, stanowiąca principium każdej, małej nawet wspólnoty, jest niezwykle atrakcyjnym i egzotycznym tematem w medialnej debacie.