Miłość jest najlepszym środkiem uzdrawiającym wszechświat i najpiękniejszym doświadczeniem w życiu jednostki. Demonizowanie miłości zawsze szło w parze z politycznym uciskiem człowieka i zakazem stosowania afrodyzjaków. Choć opowieści o miłości jest więcej niż jakichkolwiek innych, chętnie sięgamy po coraz to nowsze jej opisy.

Jesteśmy na koncercie w Schronisku na Białołęce. I choć nazywają ją też Chatą Trapera – niewiele to zmienia. Podobnie, gdy mówią, że to Tarchomin. Bo gdy ktoś pomyśli, że to Warszawa – na jedno wychodzi. Mnie samemu miejsce to przypomina Brzezinkę, gdzie nocą przychodziliśmy z Ostrowiny na posiłek.

Kończący się, czy nawet miniony rok, miał dwa sezony – przed- i po-wakacyjny. Stąd mój top obejmuje tylko to, co w tak zwanym międzyczasie wylądowało na moim stole. Nie są to, w sposób oczywisty, tylko nowinki, ale też i archiwalia, które dopiero teraz do mnie dotarły. Upośledzony jestem trochę, jeśli chodzi o najnowszą technologię, stąd więc niczym nowości oglądam czasem jakieś stare filmy, ekscytację którymi dawno już przeżyli ci, co są na bieżąco z różnymi tendencjami mody czy światopoglądu.

Doświadczenia organizatorów Reggć Festiwalu w Ostródzie wręcz domagają się propagandy sukcesu. I może lepiej, że jej nie głoszą, bo czas potrzebny na przygotowanie właściwej kampanii medialnej to co najmniej trzy lata. I kto by wtedy organizował festiwal?

Reggć w Polsce świętuje swe ćwierćwiecze za sprawą co najmniej czterech formacji. To tak, jakby stąd rozlegało się w cztery strony świata. I wszystko za sprawą kilku zaledwie osób, które bawią się w te klocki od niepamiętnych czasów oraz – co warte jest osobnej uwagi – anonimowej rzeszy ich sojuszników i przyjaciół. Pamiętam, gdy nieliczna grupa fanów zastanawiała się nad zalegalizowaniem sekty wyznawców Rastafari jako mniejszości religijnej.

Jak wszyscy dobrze pamiętamy i wiemy, porównywanie stanowi nieodzowne narzędzie artystycznej krytyki i technikę, mającą zasłużone miejsce w metodologii. I choć wiedzie nieuchronnie w stronę niepewnej i pozornej wiedzy, trudno się go wyzbyć i opędzić się przed jego skutkami.

Wczoraj, czy może onegdaj, telewizor powiedział, że to już ostatni w Polsce przymusowy pobór do wojska. W przyszłym roku armia ma być już tylko profesjonalna i zawodowa. Tym samym do lamusa odeszło twierdzenie, że zasadnicza służba wojskowa to zaszczytny obowiązek każdego obywatela. Wbijali nam je do głowy jeszcze w podstawowej szkole, ale jakoś nikt z naszego środowiska nie dostąpił tego zaszczytu.

Songs Of Glory – Pieśni Chwały2oo8 Agora S.A.W dawnych czasach zasłynąłem jako autor i organizator spotkań seminaryjno-warsztatowych pt. Ludowe źródła kultury popularnej i masowej. Musiał w tym maczać swój paluch jakiś Duch Czasu, bowiem wtedy też poczynał się projekt, dziś znany jako Trebunie-Tutki & Twinkle Brothers. Minęły lata, epoki, pokolenia i na dowód, że tylko krowa nie zmienia zdania, redakcja, która kiedyś obiecywała, że rege nie zagości na jej łamach, została medialnym patronem i wydawcą albumu, jakiego mogliby pozazdrościć nowowstępujący na rege-scenę.

Odcisk Papilarny Podziemia 2oo8 Lou & Rocked Boys c/o Rockers Publishing Teza o polskich korzeniach polskiego dubu i rege jeszcze do niedawna wydawała się fantastyczna i poniekąd śmieszna, czy nawet niedorzeczna. To jakby mówić o polskich źródłach polskiego jazzu i rocka. Zaletą jednak takiej opcji jest skrócenie historii, bo skoro początki są nie nazbyt odległe, to i lekcja nie będzie się ciągnąć nadmiernie w nieskończoność.

    W dawnych czasach, gdy świat nie był podobny do tego świata, który nas dzisiaj otacza, muzyka rege stanowiła obcą i odległą egzotykę i była nazywana karaibskim folklorem. Nie było jej w radiu ani w telewizji i tylko nieliczni mieli w swej dyspozycji płyty. Nierzadko były to siedmiocalowe single, zawierające na jednej stronie piosenkę, na odwrocie zaś to samo nagranie, tyle, że bez ścieżki wokalu.