W 1987 r. Koh Pha Ngan była jeszcze dziką wyspą. Przyjeżdżała tu niewielka liczba Backpacker’ów delektując się pięknem i spokojem tego miejsca. Jeśli ktoś chciał skorzystać z urządzeń jak telefon czy internet, trzeba było wsiąść w łódź i popłynąć na sąsiadującą, większą Koh Samui.

Dziesiąty rok nowej epoki nie dość, że sam w sobie stanowi świąteczną okoliczność, to dodatkowo jest uroczystą rocznicą zaistnienia dubu w Polsce. Samo zaistnienie jest oczywiście umowne, tak jak umowne bywają wszelkie fakty i okoliczności wpisane w chronologię. Bo przecież już rok wcześniej obchodziliśmy ćwierćwiecze naszych wzajemnych kontaktów z On-U Sound Studio, które dla wielu z nas było przez lata swego rodzaju autorytetem nie tylko muzycznym.

Nie jestem osamotniony, słysząc w nagraniach formacji 52um odległe echa dokonań grupy Falarek. Może to i lepiej, że Falarek nie był nigdy prezentowany w publicznym radio ani w telewizji? Potwierdza to starą, hermetyczną zasadę, że kulturę tworzą elity, enklawy i niszowe środowiska. Informacje o nich nie są medialną atrakcją. Bo i po co taka muzyka i poezja emerytom i rencistom?

Rita Marley i Hettie Jones (Tłumaczenie – Michał Lubay Lubiszewski Axis Mundi 2010)Na polską wersję książki Rity Marley czekaliśmy z tęsknotą większą, niż na biografię jej męża. Może dlatego, że w oryginale wyszła nie tak dawno i nie jest tu już taką niespodzianką. Reggć, czy to jako rock, czy jako muzyka świata, nie jest już wielką egzotyką, jaką była ćwierć wieku temu i dawniej.

W prowizorycznym i nieregularnym Kąciku Konopnej Kinematografii tym razem dwa dokumenty, które różni niemal wszystko – od roku produkcji, kraju pochodzenia, poziomu wykonania, budżetu i zakresu poruszanych tematów począwszy, przez subtelność środków pozorowania obiektywizmu i obranych metod dochodzenia tzw. prawdy, na wyjściowych założeniach i finalnych konkluzjach skończywszy.

MaxFloRec, 2010Po ponad dekadzie aktywnej obecności Sebastiana Salberta (aka Rahim, Straho) na polskiej scenie muzycznej doczekaliśmy się debiutu solo. Zapewne wielu na to czekało, no i jest, album nosi tytuł „Podróże po Amplitudzie”…

Pierwsze, co przychodzi do głowy po obejrzeniu filmu, to fakt, że tak niewiele jest dokumentacji z minionych lat, pokzazujących jak było i być by mogło. Nie bardzo chce mi się wierzyć, że jest to kwestia dostępu do technologii i możliwości, jakie ona stwarza. Bo cyż to nie paradoks, że rock’n’roll obchodzi swe półwiecze w Polsce, z czego drugą połowę prezentuje omawiany dokument, a na temat tej muzyki i jej historii wiemy tak mało, zgoła tyle, co nic.

Choć oryginalne rege ma precyzyjnie określoną formę, to w nowej epoce wystarczy jeden z jej elementów, by całość mogła być rozpoznana jako rege. Okazało się, że można grać rege bez bębnów, albo że wystarczy sama melodia. Kwestią problematyczną pozostaje brzmienie. Jako poprzedzające samą muzykę, w miarę zyskiwania informacji o niej, coraz wyraźniejsze stają się źródła i korzenie.

W dawnych czasach obowiązywała zasada, że każdy ma szanse, o ile trzyma się konwencji. Zasada seminaryjna poniekąd. Podporządkowane jej były wszystkie antologie, bazujące na myśli przewodniej, opartej na analogii czytelnej, jasnej i oczywistej. Jak, dajmy na to, logiczny kwadrat jako ilustracja sylogizmu, czyli najprostszego rozumowania.

Jarosław Hejenkowski Jako pozytywista zwykle uważałem, że w miarę upływu czasu ilość informacji nie będzie się zwiększać, tylko redukować do istotnych i prawdziwych. Jako romantyk mniemałem, że w nowej epoce powstaną nowe nauki, łatwiej i prościej opisujące oczywistości zawiłych i pogmatwanych argumentacji, charakterystycznych dla minionych czasów.