W prowizorycznym i nieregularnym Kąciku Konopnej Kinematografii tym razem dwa dokumenty, które różni niemal wszystko – od roku produkcji, kraju pochodzenia, poziomu wykonania, budżetu i zakresu poruszanych tematów począwszy, przez subtelność środków pozorowania obiektywizmu i obranych metod dochodzenia tzw. prawdy, na wyjściowych założeniach i finalnych konkluzjach skończywszy.

Pierwsze, co przychodzi do głowy po obejrzeniu filmu, to fakt, że tak niewiele jest dokumentacji z minionych lat, pokzazujących jak było i być by mogło. Nie bardzo chce mi się wierzyć, że jest to kwestia dostępu do technologii i możliwości, jakie ona stwarza. Bo cyż to nie paradoks, że rock’n’roll obchodzi swe półwiecze w Polsce, z czego drugą połowę prezentuje omawiany dokument, a na temat tej muzyki i jej historii wiemy tak mało, zgoła tyle, co nic.

Marijuana niszczy komórki mózgowe. Wiedzą o tym niemal wszyscy. Pytanie brzmi, skąd wzięła się taka informacja? Jest to wynik doświadczenia, podczas którego w ciągu 5 minut wpompowywano małpom dym z takiej ilości Cannabis, jakiej potrzeba do ok. 63 jointów, za pomocą maski gazowej. Powtarzano to codziennie przez 3 miesiące. Nota bene w maskach nie było tlenu, a na skutek jego niedoboru mózg zaczyna obumierać.

Propaganda dotycząca destrukcyjnego działania marijuany od lat pozostaje niezmienna, przez co stała się potwornie... nudna. Nieprzerwane powielanie tych samych argumentów, metodą zdartej płyty ustabilizowało stereotyp do tego stopnia, że pozostanie nienaruszony jeszcze przez wiele lat. W tej sytuacji możemy albo aktywnie działać, albo śmiać się do rozpuku. A gdyby tak połączyć obie techniki i zastosować śmiech jako broń?

Walka o wyzwolenie konopi trwa. Miliony palą. Nieliczni walczą. Większość wychodzi z założenia, że ich głos nic nie zmieni. Film dokumentalny „emperor Of hemp” pokazuje, jak wiele może zrobić dla świata jedna zdeterminowana do walki osoba. Przed wami historia Jacka Herera, człowieka, którego imieniem ochrzczono najczęściej nagradzaną odmianę marijuany w dziejach.

Amatorzy konopi w refleksji lustra społecznego są często potępiani. Odmienność imperatywów sprawia, że tryb ich życia nieco odstaje od tzw. „normalnego”. Jak zachowa się człowiek, nie mający żadnej styczności z narkotykami, gdy przypadkiem trafi na kilka dni do znajdującego się na odludziu zagłębia plantatorów marijuany?

Wyobraź sobie Nowy York. Jest rok 1994. Skończyłeś właśnie liceum i masz trzy miesiące, żeby znaleźć odpowiedź na fundamentalne pytanie: „Co właściwie chcę zrobić ze swoim życiem?”. Czas ucieka, niczym królik na gonitwie. Rzeczywistość zaczyna cię przygniatać. Dusisz się. Szukając mentora, trafiasz do psychiatry, który, jak się okazuje, pali więcej grassu niż ty i sam nie potrafi uporać się z trudem własnej egzystencji.

Jak zostać handlarzem narkotyków? Wystarczy znaleźć odpowiedniego człowieka, kupić od niego trochę dragów i zacząć rozprowadzać klucze do bramy fantazji. Brzmi banalnie, jednak jak  zarobić na tym miliony dolarów? Oto historia Georga Junga, człowieka, który znalazł odpowiedź na to pytanie.

W jaki sposób marijuana stała się tak powszechna? Kto twierdzi, że ten narkotyk powoduje szaleństwo i skłania do zabójstw? Jak wyglądała propaganda przeciwko trawie? Odpowiedzi na te pytania oraz wiele innych możemy odnaleźć w dokumencie, zatytułowanym „Grass”.

Wypielęgnowane trawniki, wysprzątane podjazdy przed rzędami domków jednorodzinnych, pokorne rządki ludzików udających się do szkoły/na studia/do pracy/na jogging, a w tle cukierkowa piosenka o rzeszach identycznych ludzi żyjących w identycznych, kolorowych pudełkach – tak wygląda czołówka jednego z najpopularniejszych amerykańskich seriali ostatnich lat.