Być może jest to pierwsza punkowa powieść. Ale może się mylę. Lecz gdybym był punkowcem, podobnie bym widział opisaną w niej rzeczywistość. I choć punk skończył się podobno w momencie, gdy autor zawitał do tego świata, nie zmienia to faktu, że trwa i trwa.

Kiedyś to było nasze marzenie: realizować program w sposób, jaki umożliwia nam dzisiejsza technika i technologia. Bez uciążliwych prób i nudnych ćwiczeń, bez praktyki i sporów o każdy szczegół. Jak się komuś nie podoba, niech zrobi to po swojemu – głosi przesłanie nowej epoki. Zawsze może być głośniej lub ciszej i to jest jedyne zmysłowe doznanie związane z muzyką.

Co jakiś czas dopytuję Dubska ekipę, czy mają jeszcze zwyczaj grać na ulicach. W Berlinie oczywiście, bo gdzieżby indziej. Tak mi się zestarzała wyobraźnia, że nawet w snach i fantazjach nie jawi mi się rege w publicznej przestrzeni.

Zabójstwo Króla Uzdrowiciela (jak nazywano Doktora Martina Luthera Kinga) zakończyło epokę ideologii bez przemocy (non violence). Następne pokolenie przekonało się, że skończyła się ona niepowodzeniem.

Multimedialność jest naturalnym aspektem post–moderny. Jej krytycy szydzili z jej odkryć, głosząc, że nie może istnieć post– skoro nie poprzedził go modernizm. Naigrywali się przy tym z różnych alternatywnych koncepcji i hipotez, z nowych nauk, dyscyplin i przedmiotów refleksji, zapominając o takiej oczywistości, jak to, że poznanie jest kwestią czynienia.

Gdybym był słuchał starszych i mądrzejszych nie byłbym tutaj tym kim teraz jestem.Z moimi przodkami nie zgadzam się, to oczywiste. Ale jednocześnie nie mogę ich się wyprzeć

Michał Wasążnik, Robert Jarosz - Generacja Naród bez świadomości swej historii jest jak drzewo bez korzeni. Prosta sentencja, autorstwa Marcusa Garveya, pozostawała wielką Tajemnicą dla robotników, chłopów i wojska. Niemal taką samą, jak osobiste wyznania, doświadczenia, doznania i przeświadczenia. Naukowy światopogląd próbował wypierać z potocznego myślenia wszelkie przejawy indywidualności. Szarość próbowała wyeliminować jakikolwiek kolor, smak wydzielany był na kartki a o zapachu lepiej nie wspominać.

W dawnych wiekach aktor to był jedyny zawód niezdolny do samo–oceny. Dlatego istotą teatru była międzyludzka sytuacja. Relacja aktor – widz. Bywał nim też i reżyser. Przedstawienie to było coś innego niż happening i czym innym była też improwizacja. Polegała nie tylko na umiejętności powtarzania melodii ale i na przywoływaniu nieznanych przedtem tematów. Tak było u Mickiewicza, który dodatkowo potrafił recytować w nieznanym sobie języku. W nowej epoce każdy element improwizacji funkcjonuje inaczej i niekoniecznie w jakimś związku wzajemnym.

Dzidziuś poznał Ajwanowa w Helsinkach. Był tam krótko. Dosłownie mgnienie oka. To jednak starczyło, by załatwić sobie wyjazd na Kubę z młodzieżową delegacją. Ruch studencki był wtedy bardzo prężny. Ostatecznie przecież to i te Helsinki były po drodze, w ramach międzynarodowej trasy i  wymiany między środowiskami. Centralny Klub Studentów był miejscem, gdzie bywali nie tylko studenci. Ci, którzy nimi nie byli, albo już kiedyś gdzieś studiowali albo mieli takie zamiary.

  Dwa zdarzenia wiążą moją osobistą historię z historią Dezertera. Pierwsze miało miejsce, gdy debiutowałem na antenie Radiostacji Harcerskiej jako autor audycji pt. Domowe Archiwum. Z wybranych do prezentacji piosenek powycinano mi wszystkie zwrotki, zostawiając przygrywki i riffy. W rezultacie jedna z takich melodii stała się sygnałem tej audycji na kolejne lata, co pchnęło moje muzyczne zainteresowania w stronę jazzu i impresjonizmu.