Jako że jestem ignorantem kultury i sztuki, dodatkowo nie z własnej woli i winy pozbawionym pamięci, jawi mi się ten album czymś zgoła niebezpiecznym nie tylko dla świadomości ale i dla percepcji.

Staliśmy się z innego świata przez odniesienia do lektur i wzajemnych kontaktów, na jakie trudno spamiętać przykład jakiś. Codzienność i zwyczajność jakiej poszukujemy, staje się na naszych oczach. Jest jak flash i haluny jakieś, nierzadko koszmarne.

Najgłupsza powieść, jaką czytałem od czasu Jazzus Band1. Choć dzieli je od siebie siedem lat, sprawiają wrażenie, jakby jedna była kontynuacją drugiej. Czytając tę starszą, trzeba się trochę przemęczyć, brnąc przez kolokwializmy towarzyszące stereotypom, utrwalonym w potocznym myśleniu o popularnej muzyce i masowej kulturze.

Kolaż to metoda wizualizacji bazująca na przeświadczeniu, że wszyscy widzimy i wszyscy widzą mniej więcej to samo. Asemblaż dystansuje się wobec zagrożeń powodowanych jednowymiarową i płaską prezentacją. Muzyczny asemblaż może być kolażem, przez co przekracza płaskość wizualizacji. Odwołanie się do obrazów, a tym bardziej i lepiej – do portretów, czyni czytelnym kolejny szlak porozumień na podobnej ścieżce. Mówię tu o albumie Vienio – Profil Pokoleń vol. 1. O swoim pierwszym spotkaniu z tym albumem.

Popularność gazetowych historii o starowinkach sprzedających trawkę w kioskach ruchu bądź wprost z koszyka przy leśnej drodze, tak samo jak fabuł o nagłym wzbogaceniu się amatorów wchodzących w narkobiznes (Trawka, Joint Venture, Breaking Bad, Somos gente honrada...) każe zastanowić się nie tylko nad faktem oswajania potocznego wizerunku narkotyków, ale też, przede wszystkim, nad dwuznaczną pozycją nielegalnych używek w medialnym mainstreamie. Do produkcji podejmujących wyświechtany już nieco wątek amatorskiego obrotu narkotykami śmiało dołączyć można wchodzącą na rodzime ekrany w grudniu francuską komedyjkę Paulette, oprócz tematyki, dzielącą z przywołanymi pozycjami także nader ambiwalentną rolę przypisywaną narkotykom.

  Dwa zdarzenia wiążą moją osobistą historię z historią Dezertera. Pierwsze miało miejsce, gdy debiutowałem na antenie Radiostacji Harcerskiej jako autor audycji pt. Domowe Archiwum. Z wybranych do prezentacji piosenek powycinano mi wszystkie zwrotki, zostawiając przygrywki i riffy. W rezultacie jedna z takich melodii stała się sygnałem tej audycji na kolejne lata, co pchnęło moje muzyczne zainteresowania w stronę jazzu i impresjonizmu.

  Czytając różne teksty, związane z rege muzą i nie tylko, spotkałem się z opinią, pozwalającą w prosty sposób różnicować dokonania poszczególnych twórców i wykonawców. W jak wielkim jest to uproszczeniu, nie muszę chyba zaznaczać, lecz coraz wyraźniejszy jest wpływ, jaki wywiera stereotyp na potoczne poglądy i skojarzenia, tworzące kontekst, w jakim funkcjonuje muzyka.

Kto w miarę regularnie śledził szybko poszerzającą się ofertę wydawnictw Krytyki Politycznej, temu z pewnością nie umknęła figurująca od jakiegoś czasu w planach wydawniczych siódma odsłona cyklu przewodników KP – pozycja pod intrygującym tytułem Narkotyki – Przewodnik Krytyki Politycznej.