Nowe sprawozdanie sojuszu polityczno-narkotykowego ujawnia, iż Nowy Jork tylko w zeszłym roku wydał 75 milionów dolarów na skazanie i zapuszkowanie osób posiadających marihuanę. Niezły wyczyn, jeśli wziąć pod uwagę, że posiadanie niewielkich ilości nie uchodzi za nielegalne.

Gubernator Arnold Schwarzenegger dał Kalifornijczykom pod koniec swojej kadencji prezent w postaci „Rozporządzenia 1449”, który kwalifikuje posiadanie nie więcej niż jednej uncji (ok. 28,5g) marihuany już nie jako przestępstwo o małej szkodliwości czynu, lecz jako wykroczenie.

DEA uznaje marihuanę za lekarstwo.W zeszłym tygodniu amerykańska agencja antynarkotykowa DEA przyznała wreszcie, że marihuana ma wartość leczniczą udzielając firmie farmaceutycznej wyjątkowego pozwolenia na produkcję pigułek THC. W myśl ustawy federalnej konopia nadal jest nielegalna a tym samym bezwartościowa. „Marihuana nie ma żadnej dowiedzionej naukowo wartości leczniczej” – takie zdanie znajdowało się na szóstej stronie dokumentu „White paper” wydanego przez agencję DEA w lipcu 2010.

W języku arabskim nie istnieje słowo oznaczające olej konopny, ponieważ język nie rozróżnia między konopią użytkową a konopią stosowaną jako używka. Fakt ten, jak również międzynarodowe uzgodnienia dotyczące postępowania z handlarzami narkotyków niemalże przypłacił życiem amerykański obywatel o egipskich korzeniach. Mostafa Soliman został aresztowany przez egipską policję narkotykową podczas próby importu oleju konopnego nie zawierającego THC.

Chcielibyśmy dziś napisać parę słów o coraz szerszym zastosowaniu lekarstw zawierających THC u naszego najbliższego sąsiada.Dronabinol, produkowane od 1997 roku najpopularniejsze lekarstwo zawierające THC, niestety jeszcze ciągle nie jest powszechnie dostępny, stosuje się go jednak jako alternatywne rozwiązanie dostępne na receptę. Pocieszające jest, że w ostatnich latach dronabidol stosowany jest coraz częściej. Zdarzają się nawet przypadki, że jego zakup jest refundowany przez kasy chorych.

czyli tendencje samobójcze rządu niderlandzkiego W konkursie na najgłupszy pomysł roku, w którym każdego dnia biorą udział politycy na całym świecie, spore szanse ma ostatnia inicjatywa rządu holenderskiego, aby uczynić coffeeshopy klubami dostępnymi tylko dla tubylców. Krajem tulipanów i półlegalnej konopi rządzi dzisiaj prawica i podobnych pomysłów było tu ostatnio sporo. Mało kto bierze te informacje na serio – większość ludzi słusznie rozpoznaje w nich medialną papkę oraz propagandowy pic na potrzeby zagranicznych relacji dyplomatycznych, zwłaszcza z sąsiednimi krajami walczącymi wciąż z konopiami.

Kiedy zobaczyłem, że to już 30 numer ogarnęła mnie pewna nostaligia, być może dlatego że ja sam zbliżam się do trzydziestki. Do liczby, która jest niewątpliwe dla nas kapitalistycznego pokolenia przełomu, pierwszym przystankiem do życiowych podsumowań. Czy odkąd 4 lata temu wydaliśmy 1 numer Gazety Konopnej cokolwiek się zmieniło ?! Z pozoru można by rzec zupełnie nic, a, nawet powiedzieć, że jest gorzej ponieważ kara jaką można otrzymać za posiadanie osiągnęła granice absurdu. Na cała szczęście ślepota dopadła tylko głupców z ul. wiejskiej, a obecnie racjonalnie myśląca polska domaga się depenalizacji posiadania / uprawy na własny użytek !

„Mamo, co to za dziwne papierosy, które palicie z tatą wieczorem?” Także i w Polsce, coraz więcej konsumentów konopi dorasta do wieku w którym problem „czy powiedzieć rodzicom o paleniu” ustępuje już dylematowi jak aromatyczny dymek, którym raczą się  mamusia i tatuś wytłumaczyć własnym pociechom. Tego typu wątpliwości nie są już nowością w krajach zachodnich, a i u nas obok konsumentów spod znaku opalanych na przerwie w ogólniaku lufek coraz więcej jest ustawionych trzydziestokilkulatków relaksujących się spliffem po pracy.

Szanowni Państwo, Już za kilkanaście dni zawita do Poznania absolutna czołówka dubowej ekstraklasy wspierana przez lokalnych artystów, którzy w zaciszu pracowni pilnie przygotowują się na podjęcie swoich gości.

(patrz wywiad część 1 ) Chciałbym jeszcze zapytać o wcześniejszą książkę, którą wydałeś, a dotyczącą innego środka psychoaktywnego – LSD. Autorem tej pracy był twórca tej substancji, Albert Hofmann, wybitny chemik oraz członek komitetu noblowskiego. Kiedy ukazała się w Polsce i z jakim się spotkała odzewem? W 2001 r. Nie było większego odzewu, kilka recenzji i właściwie wszystko. Ale ponieważ nakład cały się rozszedł, myślę, że miała jakiś wpływ na kształtowanie świadomości.