We współczesnej kinematografii, a w szczególności w nowych popularnych serialach, obecność nielegalnych używek z marihuaną na czele jest już normą.

Podczas gdy klasycznych, rozrywkowych stoner movies jest aż nadto, rzetelnych i poważnych pozycji dokumentalnych poświęconych marihuanie (i szerzej – produktom z konopi) jest tyle, co kot napłakał.

Starsze panie palą legalną marihuanę w USA - zobaczcie jaki jest wynik tego eksperymentu.

Lecząca wszelkie fizyczne uzależniania, będąca sama w sobie potężnym halucynogenem, prastara Iboga od paru dekad jest kolejnym pretendentem do tytułu huxleyowskiego „wonder drug” - używki „ostatecznej” zarówno dzięki mocy uwalniania od wszystkich poprzednich, jak i zawierania w sobie pierwotnej esencji doświadczenia krańcowego.

Każdy, kto kiedykolwiek po przedłużonej sesyjce ze spliffem usiłował wraz z kumplami skoordynować jakiekolwiek działania poziomem komplikacji przekraczające zaparzenie herbaty, wie w jak epickie przedsięwzięcie potrafią się zmienić już zamierzenia tak złożone jak zamówienie pizzy, uruchomienie filmu i otworzenie piwka. A jeżeli do tego nasze plany obejmą przemieszczanie się poza dom na większe odległości – wtedy całość urasta do rozmiarów misji godnej co najmniej krótkiego opowiadania. Albo filmu. Trudności te nie są obce konsumentom konopi pod każdą szerokością geograficzną, nic więc dziwnego, że uniwersalna, a ważka tematyka zmagań z nieogarem nie umknęła uwadze rzemieślników z Fabryki Snów – za których sprawą od końca lat siedemdziesiątych możemy rechotać głupkowato przy kolejnych amerykańskich stoner movies.

Trwa druga wojna światowa. Młody, niespełna 40-letni chemik w zaciszach szwajcarskich laboratoriów szuka wraz z innymi współpracownikami zatrudnionymi przez ten sam koncern farmaceutyczny nowego leku kardiologicznego. Już takie badania prowadził, w 1938 r., ale je zostawił. Teraz wrócił. Przypadkowo, podczas syntezy kwasu lizerginowego „uchwycił” nieznaną wcześniej substancję, którą dodatkowo, zupełnie nieświadomie częściowo wchłonął.

Popularność gazetowych historii o starowinkach sprzedających trawkę w kioskach ruchu bądź wprost z koszyka przy leśnej drodze, tak samo jak fabuł o nagłym wzbogaceniu się amatorów wchodzących w narkobiznes (Trawka, Joint Venture, Breaking Bad, Somos gente honrada...) każe zastanowić się nie tylko nad faktem oswajania potocznego wizerunku narkotyków, ale też, przede wszystkim, nad dwuznaczną pozycją nielegalnych używek w medialnym mainstreamie. Do produkcji podejmujących wyświechtany już nieco wątek amatorskiego obrotu narkotykami śmiało dołączyć można wchodzącą na rodzime ekrany w grudniu francuską komedyjkę Paulette, oprócz tematyki, dzielącą z przywołanymi pozycjami także nader ambiwalentną rolę przypisywaną narkotykom.

Zapytany o to, co to za film, odpowiadam, że taka etiuda, czym wywołuję uśmiech na twarzach pytających. Ponad sto minut (w kinowej wersji godzina z kwadransem), to dużo więcej, niż zwykło się wymagać dla takiej formy. Tak samo dziwnie i zastanawiająco brzmi odpowiedź, że to wideo–klip. Ilustracja do piętnastu piosenek i pięciu muzycznych fragmentów, utrzymana w jednej fabularnej konwencji. Jej osnowę stanowi jedna z niesamowitych opowieści Stefana Grabińskiego. Na niej oraz na opowiadaniu Maszynista Grot oparł swój scenariusz Tomasz Budzyński.

Kolejny film. Kolejny dokument. Znów marihuana. Sceptycyzm zakrzywia percepcję. Myślałem, że wzbogacę swoją wiedzę o kilka ciekawostek. Projekcja skończyła się godzinną refleksją nad stosunkiem do rośliny.