Pojawiła się kolejna okazja do wywiązania się z obietnic. Naszych rządzących oraz tych, co udają, że jeszcze rządzą, czeka sprawdzian. Pytanie, wyjęte z ust Edwarda Gierka, nabiera nowego wymiaru. Stawiają je jednym głosem wszyscy zwolennicy liberalizacji prawa narkotykowego: Pomożecie? Ten tekst będzie jednym wielkim pytaniem retorycznym... Retorycznym prawie? Zakładamy śmiało, iż nie skończy się tym razem na pustych słowach. Słyszeć ich już nie chcemy. Zamiast rozmytych odpowiedzi, prosimy: Weźcie się do roboty, Panowie politycy!

Smutną prawdą jest, że tworzymy społeczeństwo, które nie potrafi wyobrazić sobie życia bez alkoholu. Dużo smutniejszą prawdą jest jednak to, że nie potrafimy się do tego przyznać. Warto może zastanowić się zatem, jak smutne są tego powody.

II Wojna Światowa spowodowała drastyczny spadek konsumpcji narkotyków, która osiągnęła w Ameryce najniższy poziom od ponad pół wieku. Gdy liczba uzależnionych od heroiny spadła z 200 000 w 1924 r. do ok. 20 000 w latach 1944-45 pojawiła się nawet nadzieja, że uzależnienie przestanie być zaliczane do głównych problemów społecznych tego kraju.

„Mogę załatwić tylko trochę trawy, ew. opium. Możesz też skoczyć po coś do apteki, ale alkoholu nie da rady. Mój kontakt stracił dojście“ - mówi przepraszającym tonem dwudziestodwuletnia Farnaz. Zorganizowanie libacji w Islamskiej Republice Iranu to nie lada wyzwanie. Wprawdzie większość pijących ma swoje stałe źródło, jednak każdorazowa „transakcja“ obarczona jest jakże znanymi polskim palaczom problemami.