Zaiste trzeba odmienionej percepcji i wrażliwości, by zobaczyć i usłyszeć słowa i dźwięki umieszczone w albumie Geneza. Tak normalnie to płyta nie do słuchania. Nowoczesna technika rejestracji i odtwarzania czyni ową muzykę po prostu niemożliwą. Cudem przetrwałe do naszych czasów fragmenty natchnień są czymś więcej niż tylko dokumentem epoki. Są trochę innym świadectwem obecności i tego, że wszyscy nie muszą stanowić większości.

Wielu z nas zapytanych o to, co robiło jakiś czas temu, w zamyśleniu opuści głowę, drapiąc się po brodzie i marszcząc czoło, wiele bowiem zdarzyło się w międzyczasie do chwili bieżącej. I dziś wszyscy wydajemy się mieć problemy z czasem. A czasem i z miejscem. I daremnie byśmy próbowali to komuś tłumaczyć. Czy aby zwrócić uwagę na płytę, muszę znać jej wielopokoleniową historię, zahaczającą o czasy antyczne (bo gdzie tu szukać na ten temat informacji?), czy wystarczy, że poświęcę jej chwilę uwagi? Ta chwila trwa i trwa lat już tyle lat i potwierdza to, co głosi Tathagata: – jest moją wiecznością.