Jej formuła byłaby nawiązaniem do klasyki i tradycji. Mix nagrań koncertowych ubogacony jakimś nowym utworem, a jako bonus dub, z domieszką awangardy. Taka płyta mogłaby stanowić archiwalny dokument, stworzony nie po to, by za chwilę o nim zapomnieć, jak to zwykle bywa w mediach, ale po to, by było do czego wracać we wspomnieniach. Taki swego rodzaju przewodnik po synaptycznych połączeniach i skojarzeniach z muzyką. Dubska nie wzięły się znikąd, a cel i kres swej misji odkryli muzycy już na początku. Podążając ku źródłom spotykali korzenie, rosnące w przestrzeni jako gałęzie przyszłości. Gdy ta nastała mówimy o stylu Dubska. Jest on czymś więcej niż tylko symbol. Jak powiedział któryś z uczestników tego projektu, jest to stan świadomości. Mamy tu do czynienia z czymś, co wedle psychologii nie istnieje. Zbiorowa bowiem może być tylko nieświadomość. Grupowa kreacja odbywa się i przebiega poza świadomością. Jest echem śpiewu w śpiewającym i pogłosem sobie znanych melodii. Stosując etnograficzny schemat możemy rozpoznać ów algorytm w analogii z poprzedniego pokolenia. Jest to tym łatwiejsze, że ćwierćwiecze swego istnienia obchodził zespół Armia w dniu urodzin, też dwudziestych piątych, jednego z członków formacji Dubska. I tak jak Armia powstała z punk-i-rege składu, tak z Dubska pochodzi skład punk i hard-core’owy, znany jako Miasto. W jednym i w drugim przypadku mamy do czynienia z odgałęzieniami, licznie wyrosłymi w jednym środowisku. Każde imię i każda nazwa mają tu znamiona symboliczne. Pierwsza rege kapela na Kujawach i Pomorzu, choć miała swych poprzedników, zapoczątkowała renesans rege w nowej epoce, co stanowiło impuls dla wielu reaktywacji i wydawnictw, prezentujących nagrania archiwalne, legendarne i kultowe. Słowo cover zyskało znaczenie w odniesieniu do lokalnej twórczości jako przykład tradycji dla przyszłości. Wspólnota czyniących coś po raz pierwszy zyskała wymiar uniwersalny. Człowiek wolny w duchu widzi prawdę i urzeczywistnia ją na ziemi. W takiej chwili czuje się człowiekiem zupełnym – głosi Mickiewicz z katedry Francuskiego Kolegium1. Pozytywny romantyzm, choć trąci sentymentalizmem, ociera się o idee i utopię, do jakich mało kto się przyznaje w nowej epoce. Chwile duchowej wolności to prawdziwe źródła i korzenie zbiorowej, grupowej twórczości.