Mimo, że światowe media, wspierane przez celebrytów, a także niekiedy polityków (jak np. były prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski) od co najmniej kilku miesięcy głoszą śmierć dotychczasowej polityki antynarkotykowej, która okazała się wyjątkowo nieskuteczna i mało efektywna, to jednak do patrzenia – niezależnie od szerokości geograficznej – na marihuanę po prostu jak na zwykłą roślinę jeszcze daleka droga.

„Herrida abierta” – „otwarta rana” – tak określa Vulliamy pogranicze Stanów i Meksyku w eseistycznym wstępie do swojego reportażu, by przez następne czterysta stron, tę ranę rozdrapywać. Dla utytułowanego brytyjskiego dziennikarza obszar graniczny stanowi wymarzony poligon badawczy, na którym przenikają się kluczowe społeczne problemy współczesności: bezkarność przestępczych karteli i międzynarodowych korporacji, korupcja, wyzysk pracowników, samowola banków, bezradność policji, inercja władzy politycznej... W tym rejonie świata wszystkie te zjawiska powiązane są z miliardowymi obrotami narkobiznesu, ale to nie jest kolejny reportaż o koksie i strzelaninach. „Narkotyki są objawem, nie przyczyną problemów” – postępując zgodnie z tą metodą Vulliamy przemierzył obszar południowego pogranicza Stanów – od Kalifornii po Zatokę Meksykańską.

Kary „za posiadanie nieznacznych ilości” są niekonstytucyjne – orzekł we wrześniu Sąd Najwyższy Argentyny rozpatrujący sprawę piątki młodych skazanych na miesiąc więzienia za kilka skrętów. Jaka ilość jakiego środka jest nieznaczna, nie powiedział. Z uzasadnienia: „Każdy dorosły jest wolny w podejmowaniu decyzji życiowych bez ingerencji państwa”, „Nie można zakazać posiadania i spożywania narkotyków w przestrzeni prywatnej, bez ostentacji i nakłaniania lub szkody osób trzecich, gwałci to bowiem prawo jednostki do decydowania, czy chce mieć narkotyki lub ich używać”.